کاش من همه بودم تا با همه‌ی لب ها تو را می‌بوسیدم .

عین.صاد نوشته است:
عبادتی که مهم‌ترین کار در لحظه نباشد، عبودیت نیست و امر ندارد و اطاعت نیست و نور نخواهد داد.
.
.
.
دارم فکر می‌کنم لحظاتی هست که مهم ترین کار ما بوسیدن گونه ای‌ست و نوازش سری و آه که ما چه ناشیانه عبودیت را خلاصه کرده ایم در چند رکعت نماز بی رمق و یک ماه کجدار و مریز روزه گرفتن و طی یک روز چندین بار تسبیح را از ابتدا تا انتها به ذکر گفتن چرخاندن .
غافل از اینکه گاه از جای ِ بوسه ای به وقت بر گونه ی شایسته ای، نوری می‌روید که از هزار سجاده‌ی خسته و پاخورده نمی‌روید .
.
.
.

پ.ن:

می‌خواستم توی اینستاگرامم منتشرش کنم ترسیدم عده ای نتیجه بگیرند که " مهم دله که پاک باشه و بقیه‌ ی چیزاش زیر سر اس " و این شد که از انتشار در آن حد عمومی اش پشیمان شدم. خیالم تخت است که خوانندگان اینجا، نبض کلمات مرا به دستشان گرفته اند.