دیشب نقل قولی از نویسنده ای که اسمش فراموشم شده خواندم با این مضمون که اگر محتویات کیف یک زن را ببیند می تواند داستان زندگی اش را بنویسد.
امروز صبح که داشتم با عجله آماده می‌شدم؛ یاد این جمله که افتادم، از عجله افتادم.
چرا ؟ چون تمام محتویات کوله پشتی من این ها بود : جزوه های سنگین سلولی و ملکولی ام که نه در دفتر بلکه در برگه های A4 نوشته شده بودند. آن هم نه با خودکار های رنگی رنگی. با آبی ِ تک رنگ. کتاب تذکره اندوهگینان، قرآن جیبی ِ مشکی رنگم. بطری آب، کلید خانه مان ، موبایل و هندزفری ام، دو خودکار. یکی آبی و دیگری مشکی. یک دفترچه ی قطور که در آن لغات زبان نوشته بودم. و یک آینه ی دستی کوچک. داشتم فکر میکردم اگر این کوله پشتی بیفتد دست آن نویسنده چه ؟
حالا از عجله که هیچ، از حرکت هم افتاده بودم. توی ذهنم یک احتمال شکل گرفت و آن هم اینکه شاید اصلا نفهمد این کوله، مربوط به یک زن است. و این وحشتناک بود. مات، نگاهم را برگرداندم به قفسه ای که در آن چند تایی وسیله ی محدود آرایشی بود. نگاهم افتاد به رژی که دو سه ماه پیش با یکی از دوستانم، همین طور بی هدف خریده بودمش. یک آن به طرز احمقانه ای به فکرم رسید بگذارمش در جیب بغل ِ کوله پشتی ام. فقط و فقط به این دلیل که این کیف بویی داشته باشد از زن بودن من. بعد خودم ترسیدم . از فکر اینکه اگر آن نویسنده در ِ آن رژ را باز کند و ببیند دست نخورده ست، چه داستانی خواهد نوشت. چه داستان ِ دور از منی خواهد نوشت . چه داستان ِ وحشتناک ِ بی شباهت به منی خواهد نوشت.
از گذاشتن آن رژ پشیمان شدم اما از طرفی دیگر نمی خواستم، نمی خواستم هیچ نشانی از زن بودن در کوله پشتی ام نباشد. این شد که برای اولین بار آن تکه ی مقوایی ِ روی کوله پشتی ها را پر کردم. جلوی NAME نامم را نوشتم. با خودکار ِ زبرای ِ سر نازک به ظریف ترین خط ِ ممکن نوشتم ارغوان. الفش را تحریری نوشتم. " ر" و " و " را دنباله دار نوشتم. " نون " را هم طرح دادم. همان طور که پیش تر ها تمرینش کرده بودم. پر ظرافت . و بعد هم مقوا را در جایش گذاشتم. حالا دیگر آن کیف، جنسیت داشت. و صاحبش بلاشک یک زن بود. و گمانم این ها کافی بود برای نوشتن داستان من . داستان یک زن . داستانی جمع و جور، با چند کلمه ی محدود!
پی نوشت: برای خودم و دوستانم هزار مسئله ی لاینحل وجود دارد من بابِ خودمان ! تصمیم دارم از " زن " بنویسم.
درباره این سایت