.

گمان می‌کنم سهمگین ترین احساس بشر ترس است. آدم هایی که ترسیده اند خیلی خیلی قابل ترحم تر از آدم هایی هستند که غمگین اند. آدم هایی که چشم به راهند که نکند آن اتفاقی که نباید بیفتد، ناگهان بیفتد خیلی بیچاره تر از آدم هایی هستند که به خاطر اتفاقاتِ افتاده افسردگی حاد گرفته اند . آدم هایی که برای مدتی طولانی گیر کرده اند بین خوف و رجا، آدم های ضعیف شده تری هستند نسبت به آن ها که رسیده اند به ته ِ تهِ نا امیدی .
آدم هایی که ترسیده اند خیلی چشم به راه اند که وقتی زانو به بغل، کز کرده اند در گوشه ای از این جهان و به خود می لرزند، بیایی و در آغوششان بگیری . ولی چرا نمی آیی ؟؟ چرا تو هم با نیامدنت بیشتر می ترسانی شان .؟ که ثابت کنی مومن نیستند که می ترسند و غمگین می شوند .‌؟ 

 

 

 

می دانند. خوب هم می دانند.  محرومشان نکن از آغوش خودت هم . 


مشخصات

آخرین مطالب این وبلاگ

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها